Chicago - Magnificent Mile en The Loop

vrijdag 27 maart 2015

Er begint zich al een ochtend routine te vormen, we zijn weer om 7 uur wakker en gaan weer om 10 uur richting Starbucks. Vannacht heeft het flink gevroren en licht gesneeuwd, ook overdag zal het vandaag niet warmer worden dan - 4˚C. We trekken dan ook uit voorzorg ons thermo ondergoed aan, als we buiten komen blijkt dit beslist geen overbodige luxe want de wind voelt bijzonder ijzig, er is gewaarschuwd dat de gevoelstemperatuur op - 9˚C zal uitkomen, nou dat kan best kloppen. Toch is het soms op plaatsen uit de wind in de zon helemaal niet zo koud.

Chicago Water Tower

Aldus warm gekleed lopen we richting de Magnificent Mile, een beroemd deel van Chicago met vele winkels en hotels. De Magnificent Mile begint tegenover ons hotel aan de overkant van de Chicago River en loopt tot aan het John Hancock building. Wij dachten even leuk te gaan shoppen maar dit lijkt op een PC Hooftstraat maar dan veel bigger. Het is wel een gezellige straat met veel mooie torenhoge gebouwen. Midden tussen die torens staat ineens een klein historisch gebouw, de Chicago Water Tower, het valt behoorlijk uit de toon tussen al die hoge moderne wolkenkrabbers. Deze watertoren is gebouwd in 1869 en binnenin bevind zich een 42 m hoge standpijp van 3 m doorsnee om de waterdruk in het oude Chicago te stabiliseren. Naast deze uit kalksteen opgetrokken toren staat aan de overkant van de weg ook nog het authentieke Chicago Avenue Pompstation, die het schone water uit Lake Michigan trok en in de standpijp pompte. De architect William W. Boyington ontwierp beide gebouwen met een knipoog naar de Engelse kastelen. Dit stenen gebouw overleefde de grote brand van 1871 die alle houten gebouwen in de wijde omtrek vernietigde. Na de fatale brand werd Chicago herbouwd en kregen veel architecten de kans om hun ideeën van hoogbouw uit te voeren, er werd niet meer in hout gebouwd maar vooral met staal en steen. Al gauw werden de gebouwen hoger dan de 42 meter van de watertoren en in 1916 verloor de toren haar functie en werd het een symbool van het oude Chicago en staat het nu als historisch landmark geregistreerd. Wij lopen er even naar binnen en vinden daar een kleine expositie van vooral foto’s en schimmelculturen. Beschimmeld voedsel in alle geuren en kleuren maar niet iets dat ons vlak voor de lunch enthousiast maakt. Voordeel is wel dat we weer even lekker opgewarmd zijn. 

John Hancock Tower

Als we aan het einde van de Magnificent Mile zijn gekomen is het dus tijd voor een lunch die we gebruiken bij The Cheese Factory. Ik weet nog steeds niet hoe die Amerikanen zoveel kunnen eten, wij bestellen alleen een kleine snack en hebben al moeite om dat op te krijgen, we ploffen zowat. Omdat we onder het John Hancock Building zitten en hier op de 94^e verdieping een observatie deck is gaan we naar boven om Chicago 360˚ te beleven. Het is vandaag heel helder en we kunnen dan ook zeer ver kijken. Het John Hancock Building, 340 m hoog, was toen het werd gebouwd het hoogste gebouw van Chicago maar is inmiddels ingehaald door de Trump Tower, die tegenover ons hotel staat en door de Willis Tower, die laatste is zelfs het hoogste gebouw van de USA en een tijd lang ook het hoogste gebouw ter wereld, in het Midden Oosten staan inmiddels hogere wolkenkrabbers. 

In terug lopen hebben we geen zin in dus nemen we de metro terug naar The Loop, daar komen we nog meer winkels tegen, die ook nog eens beter bij binnen ons budget passen, dus we slenteren nog wat en kopen wat kleinigheden en zijn dan ineens weer terug bij ons hotel aan de rand van The Loop. Het blijft een overweldigde stad!

Als we weer op de kamer zijn googelen we naar een restaurant in de buurt. We komen uit bij een bar-restaurant 2 minuten lopen van het hotel, maar zodra we daar binnenkomen blaast de herrie ons bijna weer naar buiten. We houden stug vol en krijgen het laatste vrije tafeltje pal voor de bar en worden omringd door een massa mensen die het einde van de werkweek vieren met een vrijdagavond borrel. Samen met de 6 grote televisieschermen om ons heen waarop diverse basketbal wedstrijden te zien zijn produceren zij een lawaai waarbij wij onszelf nauwelijks verstaanbaar kunnen maken. We bestellen allebei een echte Amerikaanse Burger en proberen ondertussen de wedstrijden op de tv te volgen, het lijkt erop dat wij de enigen zijn die daar belangstelling voor hebben, de anderen beschouwen het kennelijk als lawaaibehang. 

Voor koffie lopen we echter toch maar weer naar Starbucks, de ervaring heeft ons geleerd dat we dat beter niet in een restaurant kunnen drinken. Gelukkig zijn we dicht bij het hotel, de kou jaagt ons weer snel naar binnen. We zijn toch geen ijsberen! brrrrrrr.

Hotel: Wyndham Grand Chicago Riverfront