zondag 12 april 2015
De beloofde onweersbuien zijn eindelijk gekomen, het giet
als we wakker worden. Het lukt om tussen twee buien door alle aansluitingen los
te koppelen en op te bergen, maar als we vertrekken regent het al weer
pijpenstelen. Onderweg op de interstate de stad uit kunnen de ruitenwissers het
nauwelijks aan bovendien loopt het water op het wegdek niet weg en spat het tot
hoog boven de auto’s op.
Als we Fredericksburg naderen klaart het op en we
kunnen dan ook rustig een stukje wandelen door dit stadje. Fredericksburg is
het bekendste stadje van de Hill Country, een uur rijden van San Antonio en
Austin maar een wereld van verschil. De wereld zal het weten dat geëmigreerde
Duitsers hier de pioniers waren en de toonzetting in Fredericksburg, vernoemd
naar Frederik van Pruisen, is licht Teutoons. Er zijn Beierse restaurants,
biergartens, een jaarlijks Wurstfest en de Bed & Breakfast makelaar aan
Main Street, lokaal ook bekend als Hauptstrasse, heet Gästhof Schmitt. Je
verwacht het ergste en toch valt het mee. Geen Disney-imitaties van skichalets
of Beierse gevels. Nee, Fredericksburg is duidelijk Texas. Maar dan wel
Tex-Deutsch, zoals ze lokaal zeggen, een mooie
historische verwijzing naar de “oude wereld” van rond 1840. Het waren
namelijk Duitsers die hier als eerste blanken kolonisten hun tenten opsloegen
en zich daarna definitief vestigde.
Fredericksburg |
Nimitz Museum of Pacific War |
Bandera |
We vervolgen onze weg over de Bandera Pass, deze mag niet indrukwekkend zijn als pas, maar hier vochten de Spaanse troepen in 1732 tegen de Apache Indianen, toen lag hier de scheidslijn tussen de 'beschaafde' wereld en de wildernis. Honderd jaar later versloegen de Texas Rangers er een bende van de Comache Indianen. In Camp Verde, hier vlak bij kwam in de jaren vijftig van de achttiende eeuw een militaire post en de Texanen controleerden het gebied.
Het is een rustige weg om te rijden, de zon probeert steeds even door het wolkendek heen te breken waarbij de omgeving er gelijk een stuk vrolijker uitziet, zeker met al die Bluebonnets in de bermen. De Bluebonnet is een bloemetje dat alleen in Texas voorkomt en bloeit in april. Het verhaal gaat dat de vrouw van voormalig president Lyndon Johnson Texas zoveel van bloemen hield dat zij iedere burger een zakje wilde bloemenzaad heeft gegeven om dit uit te strooien, waaruit de Bluebonnets zich snel hebben vermenigvuldigd.
Bij Sabinal draaien we de highway weer op en rijden richting
Del Rio, onze stop voor vanavond. Omdat we verwachten dat we de komende dagen
weinig winkels tegen zullen komen slaan we onderweg nog een voorraad eten in.
We
komen nu in de buurt van de Mexicaanse – Amerikaanse grens en komen hier de
eerste posten van de Border Control tegen die moeten toezien dat er geen
illegale Mexicanen de USA binnen komen. Voor we bij Del Rio aankomen krijgen we
weer een vreselijke onweersbui en worden we door hevige windvlagen bijna van de
weg afgeblazen. Het is inmiddels al half acht en het wordt al aardig donker, nu
nog op zoek gaan naar een plekje voor de nacht in het National Recreation Area
bij het water lijkt ons ineens niet meer zo’n goed idee. We stoppen bij de
Walmart en slaan daar ons kampement op tussen de vrachtwagens die daar ook
overnachten. We halen maar weer een zak warme kipstukken want de slideout mag
niet gebruikt worden dus koken zal niet gaan. Tijdens het eten worden we
verrast door een prachtige regenboog, nog nooit hebben we zo’n mooie heldere
regenboog gezien tegen zo’n donkere achtergrond.
Bluebonnet |
Vandaag gereden: 271 miles (436 km)
Campground: Walmart Supercenter - Del Rio
Campground: Walmart Supercenter - Del Rio
Geen opmerkingen:
Een reactie posten