Sonoran Desert National Monument

woensdag 29 april 2015

We worden al vroeg wakker van het zonnetje, het is binnen al behoorlijk opgewarmd, tijd om op te staan. Lekker buiten koffie drinken voor we vertrekken, dat is echt genieten.

Saguaro cactus

Een paar maanden geleden hadden we bedacht om na Tucson in twee dagen naar San Diego te rijden, daar een aantal dagen te blijven omdat er zoveel te doen en te zien is, om daarna de camper in te leveren net ten noorden van Los Angeles. Nu lijkt dat helemaal geen goed idee meer. San Diego zal best mooi zijn maar we hebben geen zin in een grote stad. We gaan de route verleggen en  pakken nog een paar mooie natuurparken mee. We gaan nu via het Joshua Tree National Park en zijn dan meteen aan de noordkant van Los Angeles.

We komen onderweg door de Sonoran Desert National Monument, daar staan heel veel echte Arizona Saguaro cactussen. Omdat de Sonoran Desert geen Visitors Center heeft melden we ons in het infocenter / museum / townhall / kamer van Koophandel van Gila Bent. We krijgen een plattegrondje mee van het park en een beschrijving waar we een trail door het park kunnen vinden. De trailhead is snel gevonden, maar het is inmiddels lunchtijd dus eerst maar even eten. Op de parkeerplaats zijn we helemaal alleen en dat is best begrijpelijk want wie is er nou zo gek om met 38˚C een wandeling door de desert te gaan maken? Wij dus! We willen beslist wat foto’s van die Saguaro cactus van dichtbij dus water, hoed en zonnebril mee en gaan. We komen niet verder dan 300 meter en gaan dan zo snel mogelijk terug naar de camper, een half uurtje in de hitte is beslist meer dan genoeg. We hebben de foto’s die we wilden maken dus kunnen we weer gaan rijden. 

Zelfs in een dorre en droge woestijn vinden we nog bloemen, de Saguaro cactus staat bijna in bloei. In Gila Bent is niets te beleven, wij kennen het alleen maar omdat er een paar dagen geleden twee mensen zijn neergeschoten, aldus het AD in Nederland. Het was een drugs gerelateerd incident zoals dat mooi heet, maar niets meer van te merken in de uitgestorven hoofdstraat. Het is pas half drie en hier blijven lijkt ons geen niet echt leuk, want buiten zitten kunnen we toch niet. We besluiten om nog een stukje door te rijden. Zo komen we in Quartzsite uit. Een heel klein stadje maar wel met meer dan twintig campgrounds, bij elkaar meer dan 1000 staanplaatsen. We boeken een plekje voor één nacht en horen dan waarom Quartzsite zo populair is, ’s zomers van april  tot november is hier niets te doen, maar ’s winters zijn alle plaatsen vol en staan er bovendien ook nog duizenden campers in de woestijn omdat wildkamperen hier is toegestaan. De temperatuur is hier ’s winters bijzonder aangenaam en er zijn hier veel edelstenen en goud te vinden in de natuur. De stad heeft een bijzonder warm woestijn klimaat met een warme winters van november tot maart en staat bekend om de extreme zomers voor de rest van het jaar. 

In het midden van de zomer is Quartzsite een van de heetste plaatsen in de Verenigde Staten, temperaturen van wel 122 ° F (50,0 ° C) zijn hier gemeten, vandaag is het kwik al opgelopen naar 38˚C. Er is zeer weinig neerslag: slechts 3,51 inch (89,2 mm) valt er  gemiddeld per jaar waarvan in mei en juni meer dan 80 procent, in de rest van het jaar valt de overige neerslag in hoeveelheden die niet meetbaar zijn. Quartzsite blijkt de RV Boondocking (camper wildkamperen) hoofdstad van de wereld te zijn. Quartzsite is uitgegroeid tot een mekka voor bezoekers en exposanten van gesteente, edelstenen, mineralen en fossielen, tijdens de beroemde twee maanden durende ruilbeurs elk jaar in januari en februari. Eens een bescheiden beurs in een voor de winter zeer warm klimaat en nu uitgegroeid tot de massale Quartzsite show met leveranciers en verzamelaars uit heel de USA en Canada. Deze beurs wordt door 1 tot 1½ miljoen mensen bezocht in die twee maanden. In het verleden, eind negentiende eeuw, was dit stadje een golddigger plaats, naast de ijzererts die hier werd gedolven, werden ook vaak mineralen en goud gevonden, wat natuurlijk een grote aantrekkingskracht had op de vele gelukzoekers.  

Grappig dat je daar niets van terug vindt in april. Maar lekker loom geworden in de zon besluiten we om een diepvriespizza aan de overkant van de straat te kopen en gaan dan lekker binnen zitten met de airco aan. Als de zon onder is, is het buiten weer een aangename temperatuur en gaan we buiten zitten eten. Om 22:00 uur is het nog slechts 26˚C.

Vandaag gereden: 290 miles  (467 km)

Campground: Pattie’s RV park